Allerlaatste Terugblik op Londen 2012

woensdag 15 augustus 2012; Met de overdracht van de olympische vlag aan de burgermeester van Rio de Janeiro werden de 30ste Olympische Spelen in Londen officieel op zondag 12 augustus 2012 gesloten. De organisatie was nagenoeg vlekkeloos, het weer was redelijk, oranje supporters talrijk, maar hoe deden onze sporters het eigenlijk?

Direct al in het eerste weekend was het raak voor Nederland. Eindelijk, maar dan toch won Marianne Vos Olympische goud. Dat zal goed gesmaakt hebben na de deceptie van vier jaar geleden en vijfmaal een tweede plek op een WK. Het was natuurlijk geheel terecht dat Marianne won, want ze toont al vele jaren aan de beste wielrenster ter wereld te zijn. Bij de mannen was er een kleine sensatie toen Alexandre Vinokoerov er met het goud van door ging toen hij Rigoberto Uran in de sprint klopte. Velen vroegen zich af of het gekocht was, maar daar geloof ik niks van. De Nederlandse mannen konden geen potten breken, maar ja in wielrennen verlies je ook vele malen vaker dan dat je wint. Behalve als je Marianne Vos heet dan.

Ook de zwemsters kwamen op de 4x100m direct in het eerste weekend in actie. Femke Heemskerk, Inge Dekker, Marleen Veldhuis en Ranomi Kromowidjojo konden hun prestatie van vier jaar geleden echter niet herhalen. Zilver was hun deel en dat was niet iets om heel blij mee te zijn, ook al zouden velen daar anders over denken. Het was al zo goed als zeker immers dat ze 1ste of 2de zouden worden en dan is een zilveren medaille dus een medaille van verlies. Logisch en begrijpelijk dat er enig verdriet was binnen het team.

Tsja, de ene medaille is de ander niet. We hoeven maar aan het onweersgezicht van Henk Grol maar de tranen van blijdschap bij de dames 8 roeien te denken om dat te constateren, terwijl ze allemaal brons wonnen. Het relatieve van de Olympische Spelen hebben we ook teruggezien bij Churandy Martina die weliswaar geen medaille won op de 100 of op de 200 meter, maar wel als Nederlander in de finale van de koningsnummers van de atletiek en misschien van de hele Spelen. Zijn enthousiasme zal ook wel een rol spelen, maar deze prestatie is echt uniek te noemen en zwemgoud zoals Ranomi Kromowidjojo tweemaal won is dat toch in mindere mate voor ons land. Dit geldt natuurlijk niet voor de sporters persoonlijk.

Daarmee komen we op driemaal goud, beide gewonnen door vrouwen. Echter ook Dorian van Rijsselberge won een gouden plak bij het plankzeilen, een discipline die in Rio niet meer Olympisch is. In plaats daarvan komt Kite-surfen in de plaats en Dorian heeft al gemeld zich dan daar maar op de richten. Wat een baas. Net als Epke Zonderland trouwens. Het moet wel raar lopen wil hij niet verkozen worden tot sportman van het jaar, want goud op de Olympische Spelen op een individueel turnonderdeel is voor Nederland nog nooit gebeurd en de manier waarop is op zijn minst sensationeel te noemen, temeer door het epische commentaar van Hans van Zetten die bijkans uit elkaar plofte van euforie. Je kon zijn trots dwars door de boxen van de televisie horen toen Epke zonder nahup afsprong nadat hij eerst al succesvol zijn drie-in-een vluchtelement succesvol had uitgevoerd. De ongeëvenaarde score van 16.533, de hoogste ooit bij dit onderdeel, zal nog lang in het geheugen van van Zetten en vele Nederlanders die meekeken gegrift zijn.

De laatste gouden medaille was voor de hockeydames die hun titel uit Beijing 2008 wisten te prolongeren. Dat klinkt vrij simpel, maar was het zeker niet. De halve finale tegen Nieuw Zeeland werd een echte thriller die pas na shoot-outs door Ellen Hoog en uitstekend keepwerk van Joyce Sombroek in het voordeel van de vrouwen van coach Caldas omgebogen kon worden. Eerder al moest het team het stellen zonder Willemijn Bos die nog voor de eerste wedstrijd in de poulefase geblesseerd afhaakte. Ze keek van een afstand toe hoe het team waar zij eigenlijk ook bij hoorde met 2 – 0 de aspiraties van Argentinië de grond inboorden. Zij had daar ook bij kunnen staan, maar nu ff niet. Topsport is best hard.

Dat ondervonden ook de heren die in de finale een beetje knullig met 1 – 2 van Duitsland verloren, terwijl ze in de poulefase datzelfde Duitsland betrekkelijk eenvoudig wisten te kloppen. Erg jammer, want we nemen daarmee met zilver en niet met goud afscheid van een van de beste, zoniet de beste, hockeyer die de wereld ooit gezien heeft, Teun de Nooijer. Het was hem zeker gegund. Gelukkig doen de meeste jongens over vier jaar weer mee en had de Nooijer al goud gehaald in Sydney. De tranen van verdriet bleken dan ook snel over te gaan in blijdschap van het halen van een zilveren medaille. Dit was een prestatie die toch boven de verwachting lag, aangezien er wel wat te morrelen viel aan de voorbereiding.

Verder was er natuurlijk nog brons voor Lobke Berkhout en Lisa Westerhof die voor de medal race al wisten geen goud of zilver te kunnen pakken, maar op het allerlaatste moment Frankrijk met 1 punt voorbleven. Superknap. Het viel me trouwens op dat brons vaker een gevoel van blijheid opwekt dan zilver, want de bronzen medailles van Edith Bos (zo moeilijk om je weer op te laden na een verloren partij), Teun Mulder (Ik denk nog steeds dat hij eerder was dan de Nieuw-Zeelander met wie hij zogenaamd gelijk over de streep kwam), Laura Smulders (‘voorbereiding op BMX in Rio 2016', oeps een bronzen medaille in Londen 2012, YES!), het dressuurteam (Anky kan best mooi huilen) en Marleen Veldhuis, die afscheid nam van de zwemsport op de 50m vrij zijn allemaal medailles die geen verlies betekenen, omdat er twee mensen of teams beter waren. Ze zijn juist een afbakening van de kunde die deze sporters wel hadden en de rest van het veld niet, die twee die een treetje hoger staan dan daargelaten. Het is meer een gevoel van: ‘Toch nog brons!' Ondanks ‘tegenslag zus en zo' en ‘al kanloos voor goud enzo'. De emotie waarmee al het brons (ja allemaal) gepaard ging was misschien wel net zo mooi als de emotie die de gouden winnaars toonden.

De koek is daarmee echter nog niet op, want zilver werd gewonnen door het springteam en door Gerco Schroder in de individueel, beide een superbe prestatie, want Dubbeldam was er niet bij, maar Nederland heeft een brede selectie in de paardensport om van alles op te vangen. Goed om dat te zien. Ook Adelinde Cornelissen won zilver, maar ik denk ook nog steeds dat als de Spelen niet in Londen geweest waren niet de Britse, maar Adelinde gewonnen had. Enfin, Marit Bouwmeester was lichtjes teleurgesteld, howel haar zilveren medaille gewoon een puike prestatie was. Er is gewoon veel fluctuatie in de topsport, omdat alles zo dicht bij elkaar ligt en als je dan een sport beoefent met een zeker kanselement of een element waar je niet helemaal de controle over hebt, (BMX, paarden, zeilboten) dan moet je denk ik toch blij zijn met een medaille. Ze praat overigens precies zoals Dorian van Rijsselberge praat. Extreem hard en met dezelfde intonatie. Zal wel komen door het proberen te overstemmen van de harde wind. Heel jammer voor Marit en ze zal best aardig zijn, maar er is niet naar te luisteren, maar misschien is dat ook wel gewoon mijn probleem en niet het hare.

Al met al kunnen we redelijk tevreden zijn, hoewel ik zelf het aantal gouden medailles van tevoren op acht had ingeschaald. Mannen hockey of Judo hadden dat extra goud moeten brengen. Degene die echter gehaald zijn, zijn stuk voor stuk zo fraai dat een paar meer of minder voor mijzelf niet uitmaakt. Voor onderbouwing hiervan hoef je maar naar Uganda te kijken. Al veertig jaar geen medaille meer gehaald, maar op de allerlaatste dag wint Stephen Kiprotich goud op de marathon, de Kenianen ver achter zich latend. Een record van 1 – 0 – 0 voor dit land, verkregen op een afstand die het meest relateert aan het oude Griekenland. Dat land is nog lang niet uitgefeest. Best record ever. Period.

Over vier jaar gaan we naar Rio de Janeiro. We hebben de site daarvan al up and running, maar het zal nog wel enige tijd duren voordat de eerste Nederlandse atleten bekend zijn. Voorlopig schrijf ik met licht potlood alvast de hockeydames, Marianne Vos, Adelinde Cornelissen en Henk Grol op. Het wordt weer mooi dan!